Het kleine stationnetje

Dit stukje schreef ik op 27 januari 2016. Mijn grote liefde past inmiddels niet meer in de armen van zijn moeder en is zeker anderhalve kop groter dan ik ben als het niet al twee is. Maar van terudenken aan het moment moet ik nog steeds zuchten.

Ik ga vandaag naar station Amersfoort. Op zich weinig bijzonders aan en ik moet ook nog eens naar de achterkant die zeker geen heel speciale waarde heeft. Maar ik ga er heen omdat ik naar de Zweedse meubelgigant ga om een hoogslaper te kopen voor mijn grote liefde. Hij is zaterdag jarig. En voor zijn verjaardag krijgt hij een hoogslaper, van zijn ouders niet van mij. Van mij krijgt hij een wereldkaart voor op zijn bureau wat onder die hoogslaper zit. Ik mag mee om het gevaarte in de auto te vouwen en omdat ik vorige keer niet mee mocht en toen Richard gemist heb en om het ding later thuis in elkaar te zetten en daarbij een huwelijkse crisis te voorkomen. Ik mag zelfs een nachtje in de hoogslaper slapen, zolang ik beloof mijn schoenen uit te doen...

Op station Amersfoort, het kleine stationnetje, zag ik mijn grote liefde voor het eerst. 

Hij kon nog weinig anders dan in zijn moeders armen hangen en mijn aankijken met zijn enorme kijkers...we waren op slag verliefd. Vriendjes voor het leven.

Zijn moeder en ik kennen elkaar al honderd jaar, nou goed laten het er om en nabij 25 zijn. We leerden elkaar kennen in bus 56 en waren redelijk onafscheidelijk sinds dat moment. Tot we gingen studeren en de één dat besloot in Maastricht te doen en de ander in Groningen. Een echt goede reden is er niet dat we elkaar toen niet meer zagen en daardoor niet samen de Gilmore Girls hebben gekeken en niet samen de wereld onveilig hebben gemaakt. En dat ik daardoor haar bruiloft miste met Goede. Maar aan de andere kant, voor de wereld is het misschien beter dat wij als studenten niet samen waren, dat had heel verkeerd kunnen aflopen.

Na tien jaar was daar Facebook en was daar de afspraak. Na tien jaar zouden we elkaar weer gaan zien. Op het kleine stationnetje in Amersfoort. De zenuwen gierden ons door het lijf. Tien jaar is lang. Wat als. En je weet maar nooit. En. Maar.

Daar stonden ze. Mijn grote liefde en de moeder van mijn grote liefde (waarvan ik natuurlijk toen nog niet wist dat hij mijn grote liefde zou zijn, maar ik had het kunnen vermoeden). Vanaf toen waren we weer onafscheidelijk.

Hoe is het mogelijk hè dat je van een station tranen in je ogen kunt krijgen.