Nog niet zo lang geleden kookte ik experimenteel bij experimentele concerten, koken voor de klankkunst. Waarom ik dat nu niet doe is een ongezellige kwestie die we niet nader hoeven te bespreken. Maar eigenlijk het meest ongezellige ervan is dat ik ook niet meer muzikaal gevoed word.
Het idee voor de diners kwam door twee passies die bij elkaar kwamen. Of door twee vrienden die elkaar leerde kennen. Beide bijzonder, want zo vaak kom je niet een passie tegen die zo goed bij jouw passie past. Een passie die gedeeld wordt en daardoor verdubbeld. Het gebeurd ook niet zo vaak dat je na je dertigste nog vrienden tegenkomt bij wie je het gevoel hebt ze al jaren te kennen en die eigenlijk binnen heel korte tijd tot je dierbaarste vrienden behoren. Maar het gebeurde.
Mijn allereerste idee bij de diners was om de muzikanten te bevragen, dat bleek een minder goed recept. Het beste recept bleek de vriend te bevragen. Woorden over muziek, eindeloze stromen, een eeuwig durende compositie. Het beste ingrediënt voor tomeloze inspiratie.
Muziek en koken, het is een taal die ik snap, die beide eenzelfde stukje in mij raken. Hoewel ik in het een wel kan wat ik in de ander niet kon: "Wat ik het aller frustrerende vond toen ik nog viool studeerde was dat men verwacht dat wanneer je instrument speelt je ook kunt improviseren. Maar… ik kon dat dus niet! Ik zou niet weten hoe vaak ik niet mijn viool door het raam naar buiten heb willen smijten, hem stuk heb willen slaan op het hoofd van een muzikant die het wel kon (wat ik overigens nooit deed omdat ik de ene viool van mijn opa erfde, hij had er zelf nog op gespeeld, en voor de ander heel veel zelf bij elkaar gespaard geld had betaald. Gooien en stukmaken zou dus heel erg zonde zijn en daarnaast zou het voor het hoofd van een muzikant ook een tikkeltje onaardig zijn). Frustratie alom dus. Ik vermoede dat improviseren iets was wat de een wel kan en de ander niet. Net als dat de een wel van koriander houdt en de ander het het goorste kruid op aarde vind. Maar tot mijn verbazing kwamen anderen, ik vond het zo normaal wat ik deed dat ik me niet realiseerde wat het was wat ik deed, erachter dat ik met koken bijna alleen maar improviseer." (een stukje uit het boek dat gaat komen).
Net als geuren, markten, heuvels en verhalen heb ik muziek -en haar verhalen- nodig om te kunnen koken, om nieuwe recepten te kunnen verzinnen. Ik mis die verhalen, ik mis mijn vriend. Daarom luister ik nu naar hem terwijl hij muziek maakt en zomaar ineens ontstaat er weer iets nieuws.
コメント