Nou niet alles, de moestuin groeit gestaag door. Maar verder lijkt het allemaal stil te staan. Het geld is op, het uitzicht een beetje eindeloos en ver weg. Het zorgt allemaal nogal voor een meh-gevoel.
Soms heb je het gevoel dat je helemaal niets doet, dat het ook niet uitmaakt of je iets doet. Soms wachten we op groots en meeslepend als teken dat het allemaal goed komt, dat het het wachten waard is. Maar dan loop je de tuin in en zie je twee enorme tomaten hangen aan je tomatenplant en pepers, zoveel pepers!
De planten die ik toch maar plantte. Ik wilde dit jaar eigenlijk niet want ik zou toch gaan verhuizen en zou zo’n tomaat de reis wel overleven? Eén misschien nog wel, maar als je een moestuin aanlegt, heb je nooit maar één plant. Dus ik strooide de moestuinbak vol biologisch bloemenzaad zodat ik in ieder geval tegen wat groens en bloemigs aan zou kijken terwijl ik wachtte op dat huis wat komen gaat. En daarnaast zou ik er die bijen en vlinders ook zo gelukkig mee maken. Bloemen en kleine zoemers zijn leuk, toch miste ik iets wat zou groeien en wat ik na verloop van tijd zou kunnen oogsten. Dus kwam er een tomaat en een peper.
Dat van enorme tomaat is natuurlijk ietwat schromelijk overdreven, maar ze zijn toch al minstens zo groot als een bikkel -voor degenen die vroeger niet knikkerden, een bikkel is al echt best tof, zoveel meer al als je gewone knikkers. Nog geen reuzenbonk, maar je bent aardig op weg. En dat overdrijven is wel het soort ding wat een meh-gevoel kan verjagen. Want ineens was ik zó blij dat ik die twee planten toch had neergezet, dat toch niet alles stil staat, dat er echt wel groei is. Ineens had ik ook weer zin om verder te gaan met het nieuwe plannetje, lukte het weer om te tekenen en nieuwe recepten uit te denken.
Er was wel nog een stukje meh-gevoel over, maar dat werd weggenomen door de wildvreemde (tot ik hem herkende als de dorpsgekkie -weer een heel ander verhaal, maar we zijn allemaal eigenlijk een soort dorpsgekkies) die mijn vreselijk vieze door duiven ondergekakte auto uit het niets aan het wassen was met een zacht borsteltje en een sopje.
Soms lijken dingen stil te staan, maar zijn ze stiekem aan het groeien. De kunst is om dat te blijven geloven en te blijven geloven dat je ook een keer een reuzenbonk gaat winnen met knikkeren.